Reisverslag van dag tot dag: Mexico

Isla Mujeres - Playa del Carmen - Chichén Itza - Tulum - Palenque - Mexico city - Weer thuis - "Weetjes"

Dag 315 Quito - Miami - Cancun

De taxi is gebeld maar komt niet opdagen. Ook na een tweede telefoontje niet. Gelukkig stappen er twee meisjes uit een taxi die in ons hostal komen logeren. We nemen die taxi maar. Maar deze taxi moet ook nog eerst tanken. We zitten een beetje op hete kolen. Maar we zijn nog redelijk op tijd op het vliegveld. Hier staat een lange rij voor de incheckbalie. Veel stereotiepe Amerikanen. Er worden mensen tussen de rijen uitgepikt. Hiervan worden de koffers van te voren gecontroleerd. Onze bagage wordt doorgelabeld naar Cancun. Nu moeten we in de lange rij voor de immigratie. Dit duurt ± 40 minuten. Eindelijk zijn we er doorheen. Nu kunnen we meteen door naar de wachthal. Hier is eindelijk koffie. Bert leest in de folder van American Airlines dat je op elke computer waarop Internet zit, kunt inchecken en je boarding pass uit kunt printen. Je hoeft dan pas een half uur van te voren op het vliegveld te zijn. Maar dit geldt alleen voor de vluchten binnen Amerika. 

Wij moeten het telefoonnummer van een familielid opgeven die in geval van nood kan worden gebeld. Dat is het nummer van dochter lief. Dit is de eerste keer dat dit moet. Gisteren vertelden ze ons dat volgens de statistieken, wij met onze vele vluchten een verhoogde kans op ongelukken hebben. Nou ja, dat kun je zelf ook wel bedenken. Dit keer ook weer een start met veel turbulentie. Het vliegtuig valt boven de bergen rondom Quito een beetje naar beneden. Maar verder een prima vlucht. We vliegen over Haïti, de Bahamas en Cuba. Door het heldere weer kunnen we het goed zien liggen. Als we landen blijkt de tijd hier een uur te verschillen met Ecuador. We hoeven dus een uur korter te wachten op de volgende vlucht. We kunnen niet meteen naar de transit lounge, maar moeten eerst door de immigratie. We vragen welk loket we moeten hebben. Loket 27. Hier staat een dame die ons er snel langs loodst. We kunnen echter niet via de taxfree shops. Wat wel onze bedoeling was. Door de uitgebreide veiligheidsmaatregelen duurt dit te lang en zouden we onze vlucht missen. 

De volgende vlucht gaat in 1 ½ uur naar Cancun. Als we in de slurf lopen valt er al een warme deken om ons heen. Op het vliegveld hier is geen bookshop. Wel een pinautomaat. We boeken op het vliegveld een hotelovernachting. Uiteraard de goedkoopste die nog vrij is. We kopen een ticket voor de shuttlebus. Deze moeten we even zoeken als we buiten het vliegveld staan. Het is hier erg warm. We rijden langs heel grote hotelresorts. Een 23 km lang lint van grote torenflats. Deze strook wordt Zona Hotelera genoemd. Hotel Margerita ziet er van binnen beter uit dan de buitenkant doet vermoeden. De receptioniste staat verveelt kauwgom te kauwen. Het is ook niet mogelijk om een tweede nacht hier te boeken. Waarschijnlijk omdat het hier US$30 duurder is dan dezelfde kamer geboekt op de luchthaven. De jongen die ons naar de kamer brengt is erg vriendelijk. De kamer zelf is erg mooi. 

Cancun zelf is een badplaats die op de computer is ontworpen. We proberen naar hostals op Isla Mujeres te bellen. Maar dit lukt niet. Later proberen we het nog een keer. Maar of men neemt niet op, of is in gesprek. Ook proberen we een slaapplaats te krijgen in de jeugdherberg, maar ook hier zit alles vol. In een boekwinkeltje hebben ze wel een tweedehands planet voor ons, maar juist het deel van Cancun mist er uit. We geven hem maar weer terug. We proberen weer tevergeefs naar Isla Mujeres te bellen. We gaan eerst maar op zoek naar een nieuwe planet. Maar het is zondag en alles is dicht. De enige die we kunnen vinden is een Spaanstalige LP. We wisten niet eens dat je ze in het Spaans kon krijgen. Na veel zoeken en vragen vinden we uiteindelijk een. Men heeft er een plakkertje over de voorgedrukte US$ prijs gedaan van 570 pesos. Dat is gewoon twee keer zo duur. Maar ze willen niets van de prijs afdoen. Eigenlijk vinden we het te gek voor woorden. Maar we hebben voor morgen nog niets en we willen zo vroeg mogelijk vertrekken. Dus kopen we hem maar met forse tegenzin. Ik heb zo´n raar gevoel over Isla Mujeres. Het is niet te beredeneren. Bert probeert me een beetje op te vrolijken, maar het lukt niet echt. We kopen een paar broodjes in de supermarkt en lezen wat in de dure Planet. 

We worden om 7.00 uur wakker. We blijven nog even liggen, maar niet echt lang. We willen vroeg vertrekken. We gaan even pinnen. We moeten wel zoeken en kunnen het eerst niet vinden. De pin blijkt hier in de winkels zelf te zijn. We nemen een taxi naar Puorto Juarez. Hier stappen we op de snelboot naar Isla Mujeres. Isla Mujeres ligt 11 km ten noorden van Cancun. Het is even een gedoe om de zware rugzakken op het voordek te krijgen, maar met behulp van de bemanning lukt het. Als we aankomen staat er maar één iemand te wachten die kamers aanbied. Het lijkt niet zo veel bijzonders en we gaan eerst zelf maar eens op onderzoek uit. We lopen eerst naar de jeugdherberg, maar hier hebben ze alleen maar dormbedden (slaapzaal). Dit willen we niet. We vragen of ze ook een ander adres kunnen aanbevelen. Jawel, even verder op, daar hebben ze ook kamers voor een goede prijs. We lopen er heen. Maar ook dit zit vol. De eigenaar is bezig te schilderen. Maar hij weet wel een paar andere adressen voor ons. Op blote voeten leidt hij ons op een drafje door het dorp. We moeten wel draven met de zware rugzakken en we hebben het verschrikkelijk heet. Het eerste adres is ook vol. Maar weer verder. Maar dan is het raak. Er is nog een kamer. We kunnen de prijs zelfs nog naar beneden brengen naar US$17. We hebben hiervoor zelfs een eigenbadkamer. Opgelucht gooien we rugzakken neer en gaan op zoek naar iets te eten. Als we terugkomen, is er op de bovenste verdieping ook nog een kamer vrij voor dezelfde prijs, maar deze heeft 2 losse bedden. Dit vinden we toch minder gezellig. We gaan even op het strand kijken. We doen vandaag duur en huren ligbedden en een parasol. Het is erg warm en we liggen lekker in de schaduw en zwemmen zo nu en dan. De zee is heerlijk op badwatertemperatuur. Hier houden we het wel even vol. Het is een schitterende jade kleurige zee, met aflopende stranden. ´s Avonds gaan we redsnapper (rode poon) eten. Het is ook tijd voor de was. Het droogt hier lekker snel. De hele kamer hangt vol lijnen met was. Vooral ik voel me 100% beter dan gister. Wat het ook was, ik kan het niet verklaren. We hebben een beetje last van de warmte als we gaan slapen, we moeten ook weer aan het lawaai van de fan wennen. We doen de oordoppen maar weer in, dan gaat het beter. 

Dag 317 t/m 325 Isla Mujeres

We slapen echt lang, tot 10 uur. Lekker een kopje koffie gemaakt, yoghurt gegeten en naar het strand. Ook vandaag weer een strandstoel gehuurd. Het is ook erg warm. We zitten veel onder de parasol. Maar we genieten hier echt van. We doen niets vandaag, zwemmen alleen wat. We hebben een bookexchange gevonden, dus lekker lezen maar. We eten op de markt. Het is erg lekker, maar niet veel. In de goedkope eethuisjes hoef je hier geen tax te betalen, dus dat scheelt wel. We hebben kort hierna al weer honger. We komen een Duits stel tegen dat ook in het hostal logeert. Ze vragen of we met hun samen een golfkar (het plaatselijk vervoermiddel) willen huren voor een hele dag. Dat scheelt mooi de helft en ze zijn erg aardig. Het kost US$45 voor een hele dag. We gaan later op de avond nog even samen een corona drinken. Het blijkt de duurste tent van het hele eiland te zijn. Overal zijn aanbiedingen van 2 voor de prijs van één. Wij betalen het volle pond, maar voor morgen weten we het.

We staan om 8.30 uur klaar. Eerst met Katja en Thomas naar de supermarkt voor broodjes, dan de golfkar halen. Het is best grappig om in een golfkar te rijden. Het gaat niet echt snel. Maar zelfs de auto´s mogen op het eiland maar 40 km/uur rijden. We rijden eerst naar de turtlefarm. Onderweg krijgen we een verschrikkelijke stortbui over ons heen. We zijn doornat. Maar het is zo weer voorbij en schijnt de zon weer. Bij de turtlefarm worden de schildpadeieren, die op het bijbehorende strand zijn gelegd, weer op nieuw begraven. Er komt dan een beschermend gaas overheen. Zo kunnen de eieren niet opgegeten worden. Het zijn er soms wel 130 stuks. Dan komen de schildpadjes in een grote bak water. Totdat ze na een jaar oud genoeg zijn om in de zee vrijgelaten te worden. Dit wordt vaak door schoolkinderen gedaan. Verder zijn hier nog grotere bassins waarin de schildpadden leven. Ook wordt er onderzoek gedaan. In Latijns Amerika worden nog steeds schildpadden gedood om hun vlees en hun schild. Ook de eieren worden als een delicatesse beschouwd. Maar hier wordt nu tegen opgetreden. Op het doden van een schildpad staat nu een gevangenisstraf van 2 jaar. Ons gidsje hier vertelt dit wel 3 keer. Ze zijn hier blij dat er nu maatregelen worden genomen. We rijden door naar het beach hotel. Hier kun je snorkelen voor 20 peso’s. Bij het er naast gelegen Nationaal park El Garrafón, kost het snorkelen 150 peso´s. We zien hier meer flippers dan vissen. We lenen de snorkels van de Duitsers en snorkelen ook een poosje. Er zijn hier enorme vissen. Ze zijn mij soms wel wat te groot. De vissen zijn er aan gewend uit je hand te eten. We rijden verder naar het zuidelijkste punt van het eiland. Dit is niet zo ver. Het eiland is maar 8 km lang en 1 km breed. Op de winderige rotspunt staan de resten van een Mayatempel, gewijd aan de godin van de vruchtbaarheid. Hier is niet veel meer van overgebleven. Ook staat er een vuurtoren. In de verte zien we de hoteltorens van Cancun. We crossen nog wat kriskras over het eiland. Stoppen zo nu en dan voor een mooi uitzicht. Je kunt hier ook met de dolfijnen zwemmen. Hier hebben we alle vier geen zin in. Om 5 uur leveren we de golfkar weer in. Onderweg naar het hotel zie ik een zwart badpak hangen. Het past ook nog. Ik zeg dat ik het later op kom halen omdat ik geen geld bij me heb. Hoewel hij ons helemaal niet kent, schiet Thomas het bedrag voor. Heel lief van hem. Het was weer een leuke dag. 

We genieten nog een dagje van het helemaal niets doen. We hebben nu echt vakantie. Boekje lezen, luieren op het strand. Op het strand is een soort oefening van de matrozen. Ze staan de halve dag met volledige bepakking in de felle zon. Een paar smokkelen wat en gaan onder een boom staan. Ze krijgen van de toeristen zo nu en dan wat water. 

Vandaag verhuizen we naar een kamer boven. Nu hebben we de galerij als een soort balkon. Hier kunnen we lekker buiten zitten. Het waait ook een beetje door hier. Het is vandaag een beetje bewolkt. We versturen een paar kaarten. Als we een fles wijn gekocht hebben in de plaatselijke supermarkt komen we Katja en Matthias tegen. We hebben ze op Moorea ontmoet. Ze staan bij de wafeltent. Wij lopen ook op de lekkere lucht af. We moeten zelfs even denken. Ze komen ons zo bekend voor. Zij zijn via Canada en Los Angeles hier gekomen, wij dus via een heel andere route. Hoezo, toeval bestaat niet? We gaan wat drinken met zijn vieren en het wordt een heel gezellige avond. 

We hebben weer een heerlijke stranddag. We zien pelikanen steeds overvliegen. Als we de fles wijn op ons balkonnetje open maken is het niet te drinken. Jammer, hij is zeker te warm geweest. 

Het gekoelde water dat beneden in de hal van het hostal staat is gratis hier. Je kunt zoveel flessen vullen als je wilt. De blauwe thermosfles komt weer goed van pas. We brengen de dag aan het strand door. Aan het eind van de middag is er een bruiloft op het strand. Het lijkt wel erg romantisch met de ondergaande zon als achtergrond. 

We slapen lang. Proberen via de mail hostals te reserveren. Verder wat puzzelen en lezen. We worden uitgenodigd om een hotel te gaan bekijken. Ze proberen een soort huurkoop van een hotelkamer te slijten aan ons. Je bent dan voor een deel eigenaar. Dit geeft je het recht om ieder jaar een paar weken in die kamer door te brengen. Maar het blijkt al snel dat ze het liefst Amerikanen hebben. Die zitten hier natuurlijk dichterbij. Voor Hollanders is het te ver vliegen. 

We kopen nieuwe zonnebrand olie. Meteen betrekt de lucht. Het gaat nog net niet regenen. Het is wel erg benauwd. We zien hier erg mooie schelpen, maar we kunnen ze alleen niet meenemen. Hier doen ze er helemaal niet moeilijk over. Men metselt ze gewoon in het cement als ze een muurtje willen bouwen. Maar op Schiphol krijgen we vast wel problemen. De gekochte pina collada smaakt nergens naar. We geven het aan de schoonmaaksters die er erg blij mee zijn. We worden ´s nachts steeds wakker van de warmte. 

We hebben onrustig geslapen. We gaan met het fototoestel een eind lopen om foto´s te maken. Ik blijk allergisch voor het gekochte zonnebrandmiddel. Dikke bulten verschijnen overal. De Mexicaanse families gaan hier met zijn allen naar het strand. Oma, opa broers en zussen, alles gaat mee. Oude omaatjes worden tussen twee dochters in de zee in genomen. Ze zien er niet echt arm uit. Het goud glimt je tegemoet. De nagels zijn ook keurig gelakt. De kinderen hoor je hier ook nooit jengelen. Er is altijd wel iemand die met ze speelt. Ze kunnen zich over het algemeen ook goed zelf vermaken. Een plastic bekertje en een lege fles is genoeg. Soms zoeken ze doppen, van de cola en fanta doppen wordt dan een spel gemaakt. De zee heeft weer de badwater temperatuur en de vissen zwemmen om ons heen. 

Dag 326 t/m 332 Isla Mujeres

We doen niet veel bijzonders. We gaan veel naar het strand. Er zitten een paar bewolkte dagen tussen. We ruilen een paar boeken bij de bookexchange, dus lekker veel lezen. We staan een beetje in dubio: gaan we nog naar Playa del Carmen of niet? We hebben er goede dingen en slechte dingen over gehoord. Op onze mails hebben we geen antwoord gekregen. Dus de hostals hebben klandizie genoeg. Maar omdat we het hier ook wel bekeken hebben gaan we toch maar verder. De mensen in de supermarkt herkennen ons al. Bert heeft ontzettende koortsblaren op de lippen. De beneden buurman (een oude Mexicaan) heeft de radio ontzettend hard aan staan als hij drank op heeft. Hij draait iedere keer het zelfde bandje. We lopen maar een blokje om en gaan lekker op een terrasje zitten. We horen mensen praten over de moeilijke grensovergangen met Honduras. Als we dit horen zijn we wel blij dat we die toestanden nu niet meer hebben. Maar toch hebben we een dubbel gevoel bij het feit dat we bijna weer naar huis moeten. Op een gegeven moment krijgt Bert moordneigingen van de haan die elke ochtend luidruchtig alles bij elkaar kraait. De politie rijdt hier in, tegenstelling tot de vele golfkarretjes, in abnormale grote auto´s rond. Ze vullen bijna de hele straat. We eten hier vaak taco´s. die zijn hier erg lekker. Een coronaatje smaakt er heerlijk bij. We gaan nog even naar de kapper. Dit wordt voor mij echt een ramp. Hij doet eerst Bert zijn haar met een tondeuse. We hebben de onze weggegooid. Die is onderweg kapot gegaan. Het gebeurt nogal ruw. Bert zegt niets tegen mij. Als ik aan de beurt ben is mijn haar in 5 minuten klaar. De pony is bijna verdwenen. Ik kan wel janken. Er komen 4 vlechtjes in om het nog een beetje toonbaar te maken. We gaan voor de laatste keer bij de zilverwinkels kijken. We vinden de kettingen over het algemeen toch een beetje opzichtig. We durven ze niet als cadeautjes mee te nemen. We pakken de rugzakken weer in. De injectienaalden en alle overbodige spullen laten we hier achter. Nu passen de fleece jacks in de rugzak. We krijgen als we gaan afrekenen ook nog korting op de overnachtingprijs. We betalen nu nog maar US$15 per nacht. 

We staan vroeg op. We nemen de boot van 7.30 uur. We kopen voor de laatste keer een grote beker yoghurt bij de supermarkt. Dit eten we lekker op de boot op. Dit keer kunnen we de rugzakken bij ons houden. Het is een zeer rustige overtocht. Eenmaal in de haven nemen we een taxi naar het busstation. Hier staat de bus naar Playa del Carmen al klaar. We hebben geluk, we zitten net en de bus vertrekt. Het is maar 68 km en 50 minuten rijden. Onderweg is niet veel bijzonders te zien. We zijn al vroeg in Playa del Carmen. We lopen eerst naar het adres dat we hebben gekregen van meisjes op Isla Mujeres. Het is echt ver lopen en het is inmiddels al weer lekker warm. Maar we vinden Hotel Playa del Sol niets. Er zitten niet eens ramen in de kamer. Dat is wel balen. We zijn de goedkopere hostals, die allemaal bij het busstation liggen, voorbij gelopen. We beginnen nu maar aan de weg terug. Overal vragen we, maar het is of te duur of men zit vol. Maar we vinden natuurlijk zo als altijd wel weer wat. In Calle da Gabi. Het is een Mexicaans uitziend hostal, met leuk gekleurde muren. We hebben een kamer met fan voor 200 pesos. We zweten ons inmiddels het apezuur. We zetten de rugzakken neer, drinken een bakje koffie en gaan Playa del carmen bekijken.

Playa del Carmen was ooit niet meer dan een aanlegplaats voor de boot naar het tegenover gelegen eiland Cozumel. Daar kun je niets meer van terug vinden. Het is nu een echte toeristische badplaats met een oneindig aantal bars en souvenirs winkeltjes. We lopen eerst een stuk langs het strand in zuidelijke richting. Heel veel grote hotels en resorts. We zien een man met een grote filmcamera lopen. We gaan even kijken. Blijkt hij de modeshow rond het zwembad te filmen. De mensen worden hier de hele dag bezig gehouden, van ´s morgens vroeg tot ´s avonds laat. Het begint met aerobic lessen, gevolgd door Spaanse les, bridgen, aquajoggen, strandvolleybal en dansles. De mensen die in het resort logeren hebben een gekleurd armbandje om dat aangeeft dat je er logeert en een strandstoel met handdoek mag hebben. Verveel je je dan nog, dan kan er tegen betaling gesurft, bananenbooot varen, waterscooter en parasailing gedaan worden. Kortom het Benidorm van Mexico. We halen bij de Subway een broodje. Het geld wil hier wel rollen. Ze hebben notabene ook alleen maar wisselgeld in dollars. Als we weer op het strand bij het dorp lopen liggen de mensen echt handdoekje aan handdoekje. De zon schuilt achter de dikke wolken en we gaan maar terug naar het hostal. Het is echt bloedheet op de kamer. De fan helpt niet echt. 

We gaan op eten uit. We bekijken het dorp. De hoofdstraat is de Quinta Avenida. Eigenlijk vinden we hier niet zo veel aan, wel veel sieraden winkels. Aan een dagje hier hebben we eigenlijk wel genoeg. We boeken bij een bureautje voor US$35 pp een trip naar Chichen Itza. Dit is het goedkoopste wat we kunnen vinden, de meeste vragen rond de $45. Er is één die US$25 vraagt. Maar daar zit weer time sharing achter. We boeken voor vrijdag, dan moet je wel entree betalen, maar is het minder druk. We betalen US$10 aan. We eten lekker in een gezellig tentje, drinken een corona. Dan weer terug naar de warme kamer. We zijn eigenlijk wel moe, maar kunnen niet slapen van de hitte. 

We zitten om 7.30 uur op de stoep voor het hostal op de bus te wachten. De eerste mensen lopen al naar het strand. We worden 20 minuten later opgehaald dan op het ticket staat. We hebben zo iets van: gelukkig niet de hele prijs betaald. Maar alles komt goed. Het is een minibus, waar 10 mensen al in zitten. Het is een luxe bus. We zitten erg comfortabel met zijn tweetjes op een drie persoons bank. Het is 3 uren rijden over een eentonige weg. Het landschap is hier niet echt mooi. 

Chichén Itza, Uxmal, Palenque, Tikal. Deze wereldberoemde Mayasteden met exceptionele piramides en tempels moet een mens eens in zijn leven hebben bezocht. Of verschillende keren: de Mayacultuur is als een gecompliceerd boek dat je na één keer lezen nog niet kent. De monumenten van de Maya’s prikkelen de fantasie. Ze vertellen een intrigerend verhaal over een fascinerende cultuur die zonder meer superieur was aan het middeleeuwse Europa. Waar kwamen de Maya’s vandaan? Welke voorstellingen hadden ze van de wereld? Waartoe dienden de piramides? Wat voor geheimzinnige ceremonies hielden ze? Offerden ze mensen aan de goden tijdens bloedige rituelen of is die theorie een verzinsel van archeologen? Waarom eindigde de Mayacultuur zo abrupt? Vragen en dilemma’s die de experts al meer dan een eeuw bezighouden. Verscheidene archeologische interpretaties hebben uiteenlopende conclusies opgeleverd. Heilige boeken van de Maya’s die feiten hadden kunnen voortbrengen, zijn vernietigd in opdracht van fanatieke Spaanse gelovigen die er het werk van de duivel in meenden te herkennen. Kunstwerken zijn beschadigd, graven leeggeroofd, hiërogliefen vervaagt door weersinvloeden. Tal van ruïnes sluimeren nog onder lianen, bomen en varens. Elk nieuw archeologisch onderzoek kan spectaculaire gegevens opleveren die dwingen het beeld van de Mayacultuur bij te stellen. Na de vondst van wandschilderingen met macabere taferelen, enige decennia terug, moest de voorstelling van de Maya's als vreedzaam volk al drastisch worden veranderd. Maar ondanks de talrijke vraagtekens en twijfels zijn de contouren van de Mayacultuur duidelijk

Geschiedenis

De geschiedenis van de Maya kan men indelen in drie delen. Het begin van de Maya-beschaving loopt van ± 1000 v. Chr. tot ca. 200 n. Chr onder de invloed van de Olmeken. In deze tijd, die ook wel preklassieke periode wordt genoemd, richtten deze Maya’s hun eerste piramidevormige heuvels op met daarop tempels of altaren in de vorm van een Maya-hut. De Maya’s kenden toen nog geen schrift en daarom weet men niet veel uit deze periode en kan men alleen uit beeldhouwwerk, huizen, tempels en schilderijen informatie over deze periode in de Maya-beschaving halen. De klassieke periode loopt van ca. 200 tot 900 n. Chr. Hierin kwam het volk tot zijn grootste bloei. Steden en piramides werden gebouwd, daarvan zijn nu nog steeds ruïnes te zien. Chichén Itza en Uxmal zijn daarvan veel bezochte voorbeelden. De laatste periode in de geschiedenis van de Maya’s is de postklassieke periode van ca. 900 n. Chr. tot de komst van de Spanjaarden. De piramides en tempels die in de vorige periode werden opgericht gaven al aan dat het met de welvaart en stabiliteit van het volk wel goed zat. In deze periode lijkt het tij zich te keren en niemand weet precies waarom, maar de Maya’s stevenden af op hun ondergang. Sommige archeologen denken dat onderlinge conflicten de oorzaak waren van het verdwijnen van de Maya’s. Ook zijn er aanwijzingen dat de Maya’s onder de voet werden gelopen door andere volken uit Mexico. Echter, met de komst van de Spanjaarden werd het toch al verslechterde volk helemaal uitgeroeid. 

Chichén Itza is de beste gerestaureerde Maya ruïne. De Itza´s bouwden deze plaats in de 9e eeuw. In de glorietijd was het 25 km2 groot. Het religieuze culturele centrum was 6 km2 groot. Hiernaast leefden nog zo´n 50 á 60 duizend mensen in hutjes er om heen. In het laatste deel van de 10e eeuw is de stad verlaten. Niemand weet eigenlijk de reden hiervoor. Korte tijd later kwamen de Toltecs. De cultuur van de Toltecs werd gemengd met die van de Maya´s. Er zijn afbeeldingen van de de Maya regengod Chac maar ook van Quetzalcoatl, de gevederde slang. Ook wij krijgen vandaag een armbandje om als we het entree kaartje hebben gekocht. Het is hier echt verschrikkelijk heet. Onze gids loopt met een paraplu op tegen de zon. De uitleg doet hij zo veel mogelijk in de schaduw van de bomen. Gelukkig staan er nogal veel bomen. 

We beginnen op het centrale plein bij de hoge piramide El Castillo, of ook de Tempel van Kukulcan, de gevederde slang van de Maya´s. Deze 30 m hoge tempel is over een kleinere heen gebouwd. Deze tempel is eigenlijk een Maya kalender van steen. Elk van de 9 terrassen is door een trap in tweeën verdeeld in 18 afzonderlijke terrassen. Wat de 18 maanden van 20 dagen van het Maya jaar vertegenwoordigen. De 4 trappen hebben elk 91 treden, voeg hierbij de top van het platform en je hebt 365 dagen. Op elke kant van de piramide zijn 53 vlakke panelen die herinneren aan 52 jaren in de ronde kalender. In de binnenste piramide bevindt zich een chacmool, dit is een liggend symbool waarop de harten werden geofferd, en een jaguar troon bezet met jade en schelpen. Twee keer per jaar, op 21 maart en op 21 september, kun je hier een door de Maya’s gemaakte optische illusie waarnemen. Als de zon in een bepaalde stand een schaduw werpt op de noordzijde van de trap, lijkt het alsof er een slang naar beneden komt gegleden. We klimmen niet boven op de piramide. Het is zo verschrikkelijk heet. Bert vindt het ook te hoog en mijn knie wil nog niet echt. 

Onze volgende stop is bij het Gran Juego de Pelota. Dit is de grootste arena voor het balspel in Mexico. Hier werden de belangrijkste wedstrijden gehouden. De muren zijn versierd met reliëfs van de spelers. We zien een beeltenis van een man zonder hoofd. Het bloed wat er uit spuit verandert in de veren van een adelaar. Er staan tempels aan beide kanten. De Templos de los Jaguares, waarvan de muren zijn gebeeldhouwd met adelaars en jaguars die mensen harten verslinden en de tempel van de hoge priester. Hier bekeek hij het spel. Aan de hoge muren zit een ring. Hier moet de bal door. Deze bal mocht niet met de handen worden aangeraakt. Het team wat verloor werd geofferd. Dit gebeurde op het verder op gelegen Tzonpantli, het schedelplatform. Deze tempel is versierd met schedels. De mensenoffers werden hier gebracht voor de vermoeide zon. De priester sneed de borst van het slachtoffer open. De adelaar eet het hart dan uit de borstkas. Even verderop is weer een gruwelijk platform. De voorstelling die hierin gesneden is: de adelaar als symbool van de dag en jaguars, symbool van de nacht, hebben het hart in hun klauwen. 

Dan lopen we door naar de heilige natuurlijke bron, de cenote sagrado. De cenote heeft een diepte van ruim 40 meter en is bijna 60 m breed. Hij werd waarschijnlijk als offerplaats gebruikt. De slachtoffers werden eerst gereinigd in een aangrenzend stoombad, dan zo mooi mogelijk aangekleed en dan in de cenote gegooid. Omstreeks 1900 kocht een professor uit Harvard de Chichen Itza voor US$75. Hij was nieuwsgierig geworden door de verhalen van de plaatselijke bevolking over maagden die geofferd werden en in de cenote gegooid. Hij nam materiaal mee om de put te dreggen. Hij vond goud en juwelen uit alle delen van Mexico en beenderen. Duikexpedities in 1960 leverden ook nog waardevolle stukken op. Het bleek dat kinderen, oude mensen, gewonden en zieken gedwongen weren om een eeuwig bad in de heilige bron te nemen. 

We zien de tempel van de krijgers en de tempel van Chacmool. Hierboven op ligt de figuur met het offerblok op zijn buik. Dan naar het observatorium. El Corocol. Dit was een belangrijk rond gebouw op een verhoging. Hier had men op alle hoeken bakken met water staan. Als er dan sterren in een bepaalde hoek in het water schenen, kon men verschillende tijden voorspellen. Met deze kennis bepaalde de priester wanneer het tijd voor het planten en oogsten van het koren was. Ook werden zo de zonsverduisteringen voorspeld. Als de priester het voorspelde en het gebeurde ook zo, verhoogde dit zijn macht. Verder is er nog een tempel van de 1000 kolommen. Hier logeerden vroeger de werknemers. Alleen de kolommen zijn overgebleven. We kijken nog even naar El Castillo en dan is het weer tijd om naar de bus te gaan. 

We rijden naar een volgende Cenote. Deze bron is veranderd in een soort zwembad. Ook hier zijn natuurlijk volop verkopers aanwezig. Dan stoppen we nog een keer in het oude plaatsje Valladolit. De kerk die hier staat imponeert ons niet. Het moet de oudste christelijke kerk van Mexico zijn. De kerk heeft versterkte muren en had een tweeledige functie: kerk en fort. Misschien dat het daarom van binnen zo kaal is. Tijd om weer naar Playa del Carmen terug te gaan. We kijken onze ogen uit naar de luxe verblijven van onze medepassagiers. Wij gaan weer naar ons warme, maar gezellige Mexicaanse kamertje. 

Dag 335 Playa del Carmen

We hebben vannacht beter geslapen. We hebben nog wat brood en Nutella, dus een lekker ontbijt. We gaan een wandeling langs het strand maken in noordelijke richting. Het is daar ook niet veel bijzonders, een paar grotere hotels, maar het strand is niets mooier. We gaan maar even op strand liggen. Zo nu en dan kopen we koel water. De zee is wilder vandaag. Aan het eind van de middag is het wat koeler en gaan we naar het busstation. We moeten uitzoeken of we hier vandaan ook naar Pallenque kunnen. 

Dag 336 Playa del Carmen

Het is een warme stranddag. Er zijn nu redelijk veel Mexicanen op het strand aanwezig. Er is een zeer dikke man erg duidelijk aanwezig. Hij heeft een videocamera bij zich en laat dat weten. Hij filmt stiekem de meisjes die met blote borsten uit zee komen. Net zo lang tot iemand het merkt en daar boos om wordt. Een vriend gaat zich er mee bemoeien. Wordt dit ruzie? Nee, de man vertelt dat hij zijn kinderen filmt die in het water spelen. Geeft de man een hand en biedt zij excuses aan. Het loopt dus wel met een sisser af. We eten een pizzapunt op het strand. Terug in het hostal vertelt de bovenbuurvrouw dat ze morgen weggaan. Of wij misschien hun kamer willen hebben? Ze zegt dat het dezelfde prijs is, maar de kamer heeft een balkon met hangmat. Het is er ook minder warm. We zeggen dat we het aardig van haar vinden dat ze ons waarschuwt. We overleggen wat we nu gaan doen. Gaan we nog terug naar Cancun of gaan we van hier uit naar Palenque. We besluiten hier nog 3 nachten te blijven.

We gaan eerst naar de supermarkt voor yoghurt en water. Als we weer terug zijn verhuizen we onze spullen nar boven. Dan naar het busstation om kaartjes voor Pallenque te reserveren voor donderdag. Ook reserveren we de bus van Pallenque naar Mexico city. Daar zijn nog maar 6 plaatsen over. dit worden 2 nachten achterelkaar in de bus. We moeten het maar weer eens proberen. Het is donker benauwd weer. We zitten even op ons balkonnetje. Ik wil ook graag nog in Tulum kijken. Het ligt 65 km verder op. Het is een uurtje met de bus. We lopen naar het andere busstation, voor lokale bestemmingen binnen Yucatan. We treffen het al weer. De bus staat al op ons te wachten. We kunnen zo instappen. De chauffeur waarschuwt ons bij zone Archeoloque. We hoeven nu alleen maar de 1 km de weg te volgen en dan zijn we er. Er rijdt ook een treintje, maar dat doen we niet. Op de weg is het erg warm, maar als we het terrein op lopen waait er een lekkere wind uit zee. 

De ommuurde ruïnes liggen prachtig op een rotsklip aan zee. Het was hier vroeger niet bewoond. De mensen woonden buiten de nederzetting. Er is niet zo veel meer van over. Het zijn bijna allemaal in elkaar gestorte muren. De vesting was aan 3 kanten omgeven door muren, de vierde kant was de zee. Tulum betekent ook muur. Van de top loopt een kronkel pad naar beneden. Het grootste gebouw wat nog staat is El Castillo, de uitkijktoren van Tulum met de slangenzuilen. Maar het mooiste is ook hier weer de mooie azuurblauwe zee op de achtergrond. We genieten van het uitzicht op de rotspunt. Terug naar Playa del Carmen nemen we een collectivo. Maar het busje zit zo nu en dan wel erg vol. Het personeel van de resorts onderweg, heeft nu vrij. Als we om 5 uur in Playa del Carmen aan komen heeft het zo te zien stevig geregend. Hebben wij dus geluk gehad. We gaan lekker in de hangmat. Er breekt weer een stevige bui los, maar wij zitten droog onder het rieten afdak. Het is een fikse tropische bui, het onweert best. Als we naar bed gaan, blijkt het bed erg hard te zijn.

Dag 338 Playa del Carmen

Onze laatste week breekt aan. We zijn er wat akelig van. Het is gewoon niet voor te stellen. Een heel jaar bijna voorbij. Aan één kant verlangen we nu wel weer een beetje naar huis. Het is goed dat we zo lang op Isla Mujeres gezeten hebben. Het is echt nodig geweest om de knop om te zetten. Maar vandaag genieten we nog lekker van het weer en de hangmat op ons balkon. 

Dag 339 Playa del Carmen

We houden ons dagritme vandaag ook aan. Koffie, supermarkt, strand en internetten. ook hebben we antwoord van een hostal in Mexico-city. Dat is prettig. Ze vragen ook om een bevestiging. Dus dat zit waarschijnlijk wel goed. We gaan ´s avonds kettingen voor de meiskes kopen. De ketting voor onze dochter is al groter gemaakt. Nu maar hopen dat ze in de smaak vallen. De verkoper vertelt dat hij uit Pallenque komt. Hij vertelt ons het verhaal van de vorst Pakal. De regen valt ´s avonds weer met bakken uit de lucht. 

We slapen wat uit. Om 12.00 uur zetten we de rugzakken bij de administratie neer. We gaan nog even naar het strand. We maken nog een foto van een man die op het strand figuren van zand maakt. Nemen een clandestiene douche bij een hotel. Lopen dan een eindje langs het strand om weer op te drogen. Rugzakken op halen en naar het busstation. Het gaat er hier erg rustig aan toe. We hebben ook een schitterende bus. De bus heeft twee chauffeurs. Als we instappen krijgen we zelfs een koel blikje fris. De stoelen zitten heerlijk en kunnen goed achterover. Ik heb mijn kussentje en Bert een slaappil. 

Dag 341 Palenque

Na een redelijke nacht komen we na precies 12 uren bussen aan in Pallenque. Het is even zoeken naar een bagage depot. Tot onze verbazing hebben ze op het busstation geen depot. Bert vraagt een dame en er blijkt een depot om de hoek te zijn. Ze weten hier wel van prijzen! Voor 60 pesos kunnen we de rugzakken achterlaten. Als we bij het bijbehorende bureautje een tour boeken is het gratis, maar daar hebben we geen zin in. We gaan bij Mara ontbijten. Dit staat goed omschreven in de Planet. Maar we vinden het niets bijzonders en nog duur ook. Maar we komen wel even wat bij van de lange reis. Na nog een lekker kopje koffie lopen we naar het punt waar de busjes vertrekken. We nemen een collectivo naar de ruïnes. 

Het oude Palenque, de archeologische zone, ligt in de jungle op zo'n 6 kilometer afstand van het moderne. Wat de oorspronkelijke Maya naam van de stad is geweest weet niemand. Palenque betekent 'pallisade’ Het vormt een achtergrond die ons aan de Angkor Watt doet denken. De ruïnes liggen ook hier midden in de jungle. In Chichen Itza waren de gebouwen gemengd. Hier is het echt alleen Maya stijl. De ruines van Palenque waren eeuwenlang overwoekerd door dichte jungle, en werden pas in de tweede helft van de 18de eeuw door de Spanjaarden ontdekt, toen zij op onderzoek uitgingen naar aanleiding van verhalen van indianen over een stenen stad in de jungle. 

De stad beleefde zijn hoogtepunt van de zevende tot de negende eeuw: de klassieke periode, vooral onder de vorst Pakal, die leefde van 615 tot 683. Het moet geen gemakkelijke opgave geweest zijn dergelijke bouwwerken op te richten in een klimaat als dit, met primitieve hulpmiddelen. Hoewel ze op technologisch gebied dus achterliepen op de Europeanen waren de Maya's op intellectueel terrein zeer ontwikkeld. Hun kennis van astronomie was zo groot dat ze de eclipsen van de planeten konden voorspellen. Ze hadden een nauwkeurige kalender en een cyclische tijdsberekening waarin werelden opkwamen en weer ten onder gingen. De cyclus waarin wij ons nu bevinden begon in Augustus 3114 voor Christus en komt ten einde door een enorme vloed op 23 December 2012, zodat we nog maar een jaar of tien te gaan hebben. Ze hadden een ingewikkeld schrift, dat begin tachtiger jaren ontcijferd is. Ook kenden ze bijvoorbeeld het getal 0, in tegenstelling tot de Europeanen in die tijd. Hun belangrijkste god was Chac, de regengod. Mensenoffers werden in de klassieke periode op kleine schaal gebracht. In de post-klassieke periode op grotere schaal. Erg populair waren bloedoffers, door eigen bloed af te tappen uit de oren en de tong. Na de tiende eeuw werd Palenque verlaten, zoals gebeurde met de meeste antieke steden in Midden Amerika. Waarom is niet bekend. De theorieën variëren van natuurlijke en ecologische rampen tot burgeroorlog, boerenrevolutie of invasie. In de volgende paar eeuwen ontstond er weer een opbloei geïnspireerd door vanuit Tula gemigreerde Tolteken, die bijvoorbeeld Quetzalcoatl, de gevederde slang, meebrachten, en die bij de Maya's Kukulcan ging heten. In de dertiende eeuw viel ook deze beschaving. 

De jungle heroverde Palenque en andere steden, en verborg hen onder lagen vegetatie. Dit is waar je de archeologische zone betreedt. Direct rijst er een rij piramides voor je op, met jungle, die er aan de achterkant tegenop groeit, er bovenuit stekend. Alles ziet er nu grijs uit. Vroeger moet alles hier helder rood geverfd zijn. Je kunt zo nu en dan een stukje helder rood zien. Het is nog mistig /dampig boven de jungle. Het geeft wel een mysterieuze aanblik. Maar voor de foto´s is het niet zo mooi. Het is hier zo klam, dat we hier meer lopen te zweten dan op het strand in de felle zon. 

Het eerste bouwwerk rechts, waarvan alleen de trappen zichtbaar zijn, is de Templo de la Calavera (Schedel). De volgende staat slechts bekend als Templo 13. De derde, de grootste, die op de dakversiering na behoorlijk intact is, is daarentegen erg bekend voor de kenners. Het is een trappiramide met op de top een grote tempel van 25 m diep. Het is de Templo de los Inscripciones, waarin in 1993 een koninklijke graftombe met skelet gevonden is. Het heeft 8 verdiepingen. Ook is hier ooit het dodenmasker, met een jade mozaïek, van Pakal gevonden. Het masker is nu te zien in het antropologisch museum in Mexico-city. In de tempel 13 kun je naar binnen. Bert gaat hier naar binnen. Hier is een aantal jaren geleden ook een skelet gevonden. Om de tombe heen lagen 1000 stukken jade en dodenmaskers. Men vermoedt dat dit het graf van de vrouw van Pakal geweest is. Mede omdat zijn graftombe in de er naast gelegen piramide Templo de los Inscripciones ligt. Zijn skelet was bedekt met jade. In de verte tegen de bosrand staat de Templo de la Cruz, en links zijn de resten te zien van een bouwwerk dat El Palacio wordt genoemd, een bouwwerk vol met een wirwar van zalen, gangen en binnenplaatsen, en een in 1955 gerestaureerde toren. De toren is zo geconstrueerd dat de zon hier in schijnt tijdens de winter. Het is een eindje lopen naar de Acropolis Sur. Deze tempel ligt echt in de jungle. Ze zijn bezig met een restauratie. Ook is er een ballcourt aanwezig. 

De meisjes die kettingen verkopen houden hier een “werkbespreking”. Wat we er van begrijpen is dat enkele meisjes boos op elkaar zijn omdat ze op “hun” terrein aan het verkopen waren, waar ze niet thuishoorden. We lopen naar beneden via een kronkelpad wat op de weg uitkomt. We lopen door naar het museum. Dit is echter gesloten. We nemen nu maar een bus terug. De zon is inmiddels fel gaan schijnen. Het is erg warm. We gaan ergens een sandwich eten. In Palenque zelf is niets te doen. We lopen wat rond. Er wordt bij de kerk van alles klaargemaakt voor een bruiloft. Maar het bruidspaar laat op zich wachten. Het is nu een kwestie van de tijd uitzitten, tot 20.00 uur, als de volgende bus vertrekt. We trakteren ons zelf op een pina collada. Eindelijk is het tijd om de rugzakken op te halen en naar de bus te gaan. Hier is het lang zo goed niet georganiseerd. Eigenlijk een beetje een puinhoop. Er staat aangeplakt: 

• Neem geen eten en drinken aan van iemand die je niet kent.
• Zet geen waardevolle bagage in het boven rek of onder je stoel

We komen de bus in. Er zit een dame op onze plaats. Ze blijkt in de verkeerde bus te zitten. Ze moet naar Cancun. Dat is dus precies de verkeerde kant op. deze bus, ADO, is lang zo lekker luxe niet als de Maya d´Oro. Maar we hebben wel avontuur. Als we een goed uur rijden en al een beetje slapen rijden we in een enorme militaire controle. Gewapende mannen komen de bus in. de mannen die in de bus zitten, dus ook Bert, moeten buiten bij hun bagage die onderin de bus ligt, gaan staan. Eerst zeggen ze dat het papieren controle is. Maar ze laten mij met rust. Ze halen tassen die op de grond en in het rek staan open. Ze worden allemaal doorzocht. Later horen we dat ze wapens zoeken. We zijn hier vlakbij de grens met Guatemala. Dit zou een wapensmokkel route zijn. Buiten gaat het minder streng toe. De eerste twee rugzakken worden goed bekeken en dan vinden ze het wel goed. De mannen mogen de bus weer in. 5 minuten later kunnen we weer doorrijden. We stoppen nog een keer om te tanken en dan wordt er in één keer doorgereden naar Mexico-city. 

We zijn om 9.00 uur ´s morgens in Mexico-city. Onze eerste indruk is een vuile, drukke stad. We stoppen bij Terminal Tapo. Hier staan overal waarschuwingen dat je niet zo maar een taxi aan moet houden. De “gevaarlijke” taxi´s zien er wel leuk uit, allemaal groene kevers. We hebben echter ook gelezen dat de passagiers soms geslagen of beroofd worden. Soms zelfs verkracht. Dit allemaal volgens de voorlichting van de staat. Wij nemen dus maar een “keurige“ taxi, waar we een kaartje voor kopen aan het loket van taxi officina. We stappen op het Zócala uit. De moneda waar het geboekte hostal aan ligt is voetgangers gebied.

Dit valt ons erg tegen. Wat een chaos! We moeten ook nog tot 11 uur wachten op een kamer. Maar we kunnen boven op het dak wel lekker (gratis) ontbijten. Verder zien we er op dit moment niet veel positiefs in. De kamer lijkt wel een cel. We hebben allebei zo iets van: we willen vandaag ook wel naar huis. We gaan met de metro naar het vliegveld om het ticket te confirmeren. Bellen lukt niet. Maar ook op de luchthaven is het kantoor van British Airways gesloten. Een vriendelijke meneer van A.A. probeert ook nog voor ons te bellen. Maar het lukt hem ook niet. Terug in de metro is het een chaos. Wat een mensen! Zoveel hebben we op onze hele reis nog niet gezien. Het vervoer is hier dan ook spot goedkoop. Er maken hier zo´n 47 miljoen!! mensen per dag gebruik van. Het is op twee na; Moskou en Tokio, drukste metro ter werend. Nou dat is ook te merken. Ondanks de drukte is het hier wel erg schoon. De stad heeft 22 miljoen inwoners. De auto´s mogen ook één dag per week niet rijden. Dit gebeurt via de nummerborden. De nummers die eindigen op 1 of 2 mogen op maandag niet rijden, 3 en 4 op dinsdag niet enz. op zaterdag en zondag mag iedereen rijden. We lopen wat over het plein en eten een pannenkoek. We gaan terug naar onze “cel”. Bert gaat even slapen. Ik schrijf het verslag en doe een klein wasje. We boeken aan de balie van het hostal een toer naar Teotihuacan. We gaan eten. Als we terug komen speelt er een panfluit bandje op het dak. Het hoort wel gezellig, maar we zijn te moe om er heen te gaan. We doen de oordoppen in en vallen als een blok in slaap. 

Dag 343 Teotihuacan

We hebben heerlijk geslapen. We kunnen er nu weer tegen. De batterijen van het fototoestel zijn bijna leeg. Bert verwisselt de batterijen. Dit blijkt echter te veel voor het provisorisch gemaakte toestel. Het doet nu echt niets meer, wel jammer. We vinden de kamer nu eigenlijk best wel meevallen. Kun je zien hoe de wereld er anders uitziet als je moe bent dan als je uitgerust bent. We nemen een ontbijtje op het dak. Hierna gaan we naar beneden voor de toer. Het is weer een minibus die voor staat. We zitten lekker ruim met 10 personen. We rijden langs een pleintje waar allemaal muzikanten staan te wachten tot ze ingehuurd worden voor een bruiloft of een ander festijn. Ook staan er danseressen in cocktail kleding te wachten. Dit is leuk, dat hebben we nog nooit eerder gezien. 

De eerste stop is bij de basiliek van Guadalupe. Deze staat op het plein van de drie culturen. Deze naam is gekozen omdat het de fusie symboliseert van de Spaanse en Mexicaanse identiteit. Het is er verschrikkelijk druk. Er zijn mensen die op hun knieën over het plein naar de kerk schuifelen. Ze willen hierdoor de hulp van de maagd van Guadalupe afdwingen. Voor een beter leven en gezondheid. Juán Diego was volgens de overlevering een arme indiaan, aan wie in 1531, vlak na de Spaanse verovering van Mexico, Maria twee keer zou zijn verschenen. Bij het eerste visioen op 9 december vertelde ze hem een kerk op deze plaats te bouwen. Diego ging naar de bisschop, maar hij werd niet geloofd. Op 12 december verscheen ze nogmaals en liet hem als bewijs rozen naar de bisschop brengen. Toen Diego zijn mantel opendeed om de rozen te tonen, was een afbeelding van de zwarte maagd afgedrukt op zijn mantel. Die mantel hangt ingelijst in de Basiliek van de Maagd van Guadalupe in Mexico-stad. De Maria die hier verscheen is genoemd naar het beeld met het zwarte gezicht van Nuestra Señora de Guadalupe dat in de 13e eeuw in Spanje werd gevonden en door de apostel Lucas zou zijn gemaakt. Gedurende de volgende eeuwen kreeg de Maagd steeds meer betekenis. Alle wonderen werden aan haar toegeschreven. Hierdoor werd het katholicisme steeds beter geaccepteerd door de Mexicanen. Een beeld van de Maagd van Guadalupe is in heel Mexico in duizenden kerken te zien. De heiligverklaring vond in de basiliek plaats, die tegenwoordig een bedevaartsoord is. Op elke verjaardag van de Maagd van Guadalupe, op 12 december, komen hier honderdduizenden mensen lopend of kruipend vanuit hun woonplaats naar toe. De oude koloniale kerk is te bouwvallig geworden omdat ze langzaam maar zeker in de zachte grond wegzakt, dus is er een nieuwe naast gebouwd. Dit is een groot rond open gebouw waar duizenden gelovigen in kunnen. Het geluid van al de mensen die hier zingen tijdens de dienst bezorgt ons kippenvel. We zouden hier graag wat langer willen blijven. Maar ja de toer gaar verder. We gaan nu de catacomben in. We gaan met een platte roltrap langs het heilige schilderij van de Maagd. Er zijn 4 roltrappen naast elkaar. We rollen er als het ware langs. We zien dat mensen er 4 langs gaan, ze kunnen de ogen dan ook niet droog houden. De oude kathedraal kunnen we ook bekijken. Hier hangen enorme schilderijen die de “bekering” van de Indianen laten zien. 

We rijden nu door naar Teotihuacan. Dit ligt 50 km ten NO van de stad. We bekijken eerst hoe men vroeger de cactussen gebruikte. De naalden van de cactus werden als martelwerktuig gebruikt. Ze werden in de huid gedrukt als boete doening voor de goden. Uit het hart van de cactus wordt een punt gesneden. De vellen van de punt werden als papier gebruikt, hier kon men op schrijven. De punt werd als pen gebruikt. De slierten die men van de punt afhaalde, gebruikte men als draad om mee te naaien. Tegenwoordig worden de vezels met wol of katoen gemengd en weven ze er tafelkleden en dekens van. 

De cactus produceert gedurende 6 maanden per jaar elke ochtend en avond 2 liter vocht. Hier wordt tequila en mescal van gemaakt. We kunnen het proeven. Tequila wordt gemaakt van het hart van de blauwe agave. Na 8 tot 12 jaar heeft dit hart de grootte van een voetbal en kan wel 50 kg wegen. Dit hart wordt piña genoemd. Het wordt in stukken gesneden en 3 dagen in een oven gekookt. De zachte stukken worden gesneden en geperst. Het sap, honingwater genoemd, gaat in vaten waarin het gemixt wordt met suiker en gist. Er moet tenminste 51 % agave in zitten. Mescal is een op Tequila gelijkende drank die van andere soorten agave wordt gemaakt. De kernen van de agaves worden geroosterd met behulp van houtskool wat er voor zorgt dat Mescal een droge rokerige smaak heeft. De worm die er vaak inzit, Gusano de Oro, is een soort die leeft op de plant. Hij wordt in de fles gedaan omdat de legende wil dat ze de magische eigenschappen van de plant meekrijgen en dus ook degene die de worm opeet die magische eigenschappen zou krijgen. De worm is onschadelijk en bevat alleen eiwit. In het soms bijgeleverde zakje zit zout en gemalen rode wormpjes, de Gusano Rojo, die in de wortels van de plant leven. De traditie om Tequila en mescal met zout en limoen te drinken heeft als achtergrond het verzachten van de scherpe smaak van de goedkope soorten. De betere 100% agava Tequila wordt gedronken als goede single malt whisky of cognac. Tequila wordt veel gebruikt voor allerlei cocktails, waarvan de Margarita wel de bekendste is. Dit is een heerlijke cocktail van goede Tequila, triple sec en limoensap eventueel gemengd met gemalen ijs. De verhoudingen kunnen naar eigen inzicht gevarieerd worden. Wel is van belang dat er limoensap wordt gebruikt en geen citroensap. De limoen geeft meer smaak en frisheid. 

Teotihuacan is in de tweede eeuw voor Christus gebouwd. Het werd ontworpen om vanuit de hemel te worden gezien. In de toptijd (vijfde eeuw) leefden in deze stad zelfs 200.000 mensen! Het was in die tijd dan ook één van de grootste steden ter wereld en hét economische, religieuze, culturele en militaire centrum van midden Amerika. Zo onderhield men bijvoorbeeld zelfs handelsbetrekkingen met Maya's in het veraf gelegen Tikal in de Zuidelijke Laaglanden. Teotihuacan beslaat 21 vierkante kilometers en bestaat uit paleizen, hofpleinen, tempels, etc. In 700 na Christus is de stad verwoest door een invasie van Tolteken. Meer dan 1200 jaar na de val van deze hoog ontwikkelde beschaving zijn de ruïnes nog steeds indrukwekkend. De invloed van Teotihuacan op Mexico ´s latere culturen was erg groot. Veel van deze goden zoals de gevederde slang Quetzalcoatl(een symbool van vruchtbaarheid) en Tláloc(symbool van water) werden 1000 jaar later door de Azteken nog vereerd. We beginnen met de tempel van Quetzalcoatl. Hier zien we veel afbeeldingen (366 sculpturen) van de geverderde slang) de regengod en de vuurslang. De piramide van de zon werd het eerst gebouwd en is 65 meter hoog. Alleen de grote piramide van Giza in Egypte en de piramides van Cholula in Mexico zijn hoger. Om enig idee te geven: bij de bouw werd meer dan drie miljoen ton steen gebruikt. De Azteken geloofden dat de zon op deze plaats onderging in een 100 m lange ondergrondse Pyramide van de zon pyramide van de maan tunnel die van de westkant van de piramide naar een grot direct onder de piramide. In de oude tijd was de piramide rood. Deze kleurstof werd gemaakt van de schimmel van een schijfcactus blad. Dit wordt ons gedemonstreerd. We lopen naar de piramide van de maan. De weg ernaartoe heet Calle de Muortos,de dodenweg, hij is ook nogal lang (totaal 4 kilometer. De maan piramide is kleiner, mar even hoog omdat hij op een heuveltje staat. Het altaar ervoor was bestemd voor religieuze dansen. We bekijken ook nog het Jaguar paleis. Hier staan de jaguargoden op de muur geverfd die de regengod Tlaloc aanbidden. Het museum wat hier bij staat is erg mooi en goed opgezet. Ook krijgen we veel uitleg. We hebben deze dag weer echt het “reisgevoel” te pakken. De rit naar Mexico stad gaat snel. Het lijkt er even op dat het gaat regenen, maar het blijft droog. We bekijken nog de Metropolitana kathedraal op het Zócala. Veel rijkdommen en bladgoud. Op het plein zelf dansen de conchero´s hiermee willen ze de mensen herinneren aan de erfenis van de azteken. Ze doen een soort aerobic dans. Ze dragen gevederde hoofdversieringen en bellen aan de enkels en polsen. Ze vragen nogal agressief om een bijdrage. Op de begeleidende drums die in het midden staan, liggen de offerandes. 

Dag 344 Mexico-city

We brengen de rugzakken in de bagage ruimte van het hostal en gaan nog even de laatste dingen bekijken. We hebben nu toch wel zin om naar huis te gaan. We bekijken het paleis National. Het museum is jammer genoeg op maandag gesloten. Ook lopen we naar het plaza Domingo. Hier zijn veel schoenpoetsers aan het werk onder de arcaden zijn evangelista´s op hun type machines aan het werk. Ze schrijven brieven, voor de analfabeten. Vaak zijn het ook belastingformulieren. We bekijken het nationale paleis. Boven de ingang hangt de vrijheids klok. De president luidt de klok elk jaar aan de vooravond van de onafhankelijkheidsdag. Via de binnenplaats en een trap met muurschilderingen komen we op de galerij. Hier hebben we een schitterend uitzicht op de muurschilderingen van Diego Rivera, die de geschiedenis van Mexico uitbeelden. Dan is het tijd om naar het hostal te gaan. Het is weer net zo chaotisch als de eerste dag. We hebben een taxi ruim op tijd besteld. Maar al wat er komt geen taxi. Men vertelt dat ze in het chaotische verkeer vast zitten. We zitten hier natuurlijk wel in de binnenstad. Maar na ettelijke telefoontjes kunnen we met iemand van het hostal meelopen naar het Zócalo en ja hoor, daar komt wat aan. Gelukkig zijn we zo verstandig geweest de taxi een uur eerder te bestellen dan nodig was, zodat we maar iets later dan gepland op de luchthaven aankomen. We beginnen aan de laatste vlucht van onze reis rond de Wereld. 

We landen op Heatrow. Hier moeten we nog even wachten. Hier moeten eerst alle fotorolletjes door de scanner. Hoe we ook praten, men is onverbiddelijk. "We are the most save airport at the world" en dat willen we ook zo houden is het antwoord. We sms´en dat we nu bijna thuis zijn. De kinderen zitten al in de auto onderweg naar Schiphol. Dan echt de voor de allerlaatste keer de lucht in naar Amsterdam. Hier moeten we voor het eerst de rugzakken laten scannen. De doorlabel stickers zitten nog op de rugzak. De douane vraagt waar we vandaan komen. Uit Londen. En daarvoor? Uit Mexico. Zeker leuke schelpen meegenomen? Nee hoor. Maar ze geloven ons niet op onze eerlijke gezichten, en willen de rugzakken toch graag even controleren. Alles werd goed bevonden. Dan kunnen we door de deuren en staan de kinderen en familie ons op te wachten. Het is een geweldig weerzien. We drinken met zijn allen koffie en hebben heel veel om bij te praten natuurlijk. De volgende dag is voor mama. Ook zij is erg blij ons weer veilig terug te zien. 

Dit is het Laatste verslag van onze Wereldreis! Voor praktische zaken, wat neem ik mee enz. kun je een kijkje nemen op "weetjes"